Psychologia.XMC.PL

Procesy Poznawcze Postrzeganie Myślenie Personality

Osobowość Teorie

Osobowość to występujący u każdego człowieka zasób utrwalonych postaw i mechanizmów przystosowawczych pozwalających mu utrzymać równowagę między wewnętrznymi pragnieniami, emocjami, a otaczającym go światem. Jest to zespół utrwalonych cech określających zachowanie, myśli i emocje wyznaczający indywidualny i niepowtarzalny styl życia. Podstawą osobowości są odziedziczone i nabyte cechy biofizyczne modelowane w procesie rozwojowym w czasie dzieciństwa i młodości przez oddziaływania kulturowe, społeczne oraz zwyczaje wychowawcze w rodzinie. Najnowsze ujęcia dotyczące osobowości akcentują decydujący wpływ aktywności samej jednostki na kształtowanie się osobowości.

Teorie i typologie osobowości znajdowały się w obszarze zainteresowań myślicieli i filozofów od wielu wieku. Wymienić tu należy zarówno filozofów klasycznych, takich jak Sokrates, Hipokrates, Platon i Arystoteles, jak i późniejszych myślicieli, których poglądy możemy odnaleźć w wielu współczesnych teoriach: Tomasza z Akwinu, Benthama, Comte’a, Hobbesa, Kierkegaarda, Locke’a, Nietzschego i Machiavellego.

Na tym gruncie od początku XX wieku zaczęły powstawać psychologiczne teorie osobowości, różniące się od dawniejszych naukowymi aspiracjami (nie zawsze jednak znajdowały one wyraz w konsekwentnym przestrzeganiu reguł metodologii nauki). Na tworzenie się nowych teorii osobowości ważny wpływ wywarły główne nurty kształtującej się psychologii: kliniczny (Charcot, Janet, Freud), psychologia eksperymentalna (Helmholtz, Pawłow, Watson i Wundt), teoria uczenia się, psychologia postaci (Gestalt), koncentrująca się na pomiarze i badaniu różnic indywidualnych tradycja psychometryczna i inne. Głównymi teoretykami osobowości byli S. Freud, C.G. Jung G.W. Allport, H. Murray, G. Murphy, E.R. Gurthie, J. Dollard, N. Miller, G. Kelley, C. Rogers

Teorie Psychospołeczne


Wielu zwolenników Freuda (Adler, Fromm, Horney, Sullivan) zaczęło przekształcać teorię psychoanalityczną w kierunku nauk społecznych. Alfred Adler jako jeden z pierwszych położył nacisk na społeczną naturę człowieka w kształtowaniu się jego osobowości. Teoria osobowości opiera się na pięciu głównych pojęciach: Fikcja jako cel: zachowanie jednostki determinowane jest przez wyobrażony (a więc fikcyjny) cel, wspólny dla wielu osób, niejednokrotnie niemożliwy do realizacji.  Dążenie do wyższości: agresywna wola mocy i dominacji, gwarantująca spójność jednostce, przybierająca także kształt dążenia do doskonałości.  Poczucie niższości i kompensacja: poczucie niższości w pewnej dziedzinie rodzi w jednostce dążenie do kompensacji np poprzez intensywne ćwiczenie jakiejś umiejętności. Zainteresowanie społeczne: dążenie człowieka do zachowań prospołecznych (współpraca, identyfikacja z grupą, empatia) będące motorem rozwoju społeczeństw.

Styl życia – indywidualna, niepowtarzalna zasada wg której funkcjonuje osobowość danego człowieka jako całość. Podstawowym założeniem koncepcji osobowości Ericha Fromma jest idea, że człowiek czuje się samotny i wyobcowany po zerwaniu więzi jakie łączyły go z przyrodą i innymi ludźmi. Im więcej więzi zostaje zerwanych, tym bardziej człowiek czuje się osamotniony. Dwie drogi wyjścia z dylematu wiodą ku stworzeniu nowego społeczeństwa poprzez zjednoczenie się z innymi ludźmi lub ku ucieczce od wolności w totalitarny system społeczeństwa. Fromm był pod silnym wpływem wczesnych pism Marksa, ale stosował do jego interpretacji elementy teorii psychoanalitycznej. Uważał się za humanistę dialektycznego, uważając, że „zrozumienie psychiki człowieka musi być oparte na analizie jego potrzeb, wynikających z warunków jego egzystencji”. Jako główną swoistą potrzebę człowieka wymieniał potrzebę transcendencji, tj. stworzenia związków wykraczających poza naturę zwierzęcą człowieka. Ważnymi potrzebami człowieka jako istoty społecznej są także potrzeba zakorzenienia (naturalnej przynależności – bycia kimś, lub przynależności do kogoś) oraz potrzeba posiadania systemu orientacji – spójnego sposobu postrzegania świata.

Według Karen Horney – elementarnym doświadczeniem rozwoju osobowości (w okresie dzieciństwa) jest lęk podstawowy (basic anxiety) – zagrożenie poczucia bezpieczeństwa. W odpowiedzi na lęk jednostka rozwija różne racjonalne i irracjonalne strategie (potrzeby) determinujące dynamikę osobowości. Strategie irracjonalne (neurotyczne) Horney zgrupowała w trzy kategorie: dążenia ku ludziom (np. potrzeba miłości), odsuwanie się od ludzi (np. potrzeba niezależności), występowanie przeciw ludziom (np. potrzeba władzy).

Harry S. Sullivan przedstawił stanowisko teoretyczne nazywane interpersonalną teorią psychiatrii. Wg niej osobowość jest pojęciem hipotetycznym, „względnie trwałym układem powtarzających się sytuacji interpersonalnych, charakterystycznych dla życia danego człowieka”. Od urodzenia zanurzeni jesteśmy w polu społecznym – sieci realnych i wyobrażonych interakcji społecznych determinujących w sposób typowy dla gatunku ludzkiego nasze postępowanie.

Teorie Bodźca – Reakcji (BEHAWIORYZM)

Jest to zasadniczo zbiór stanowisk teoretycznych posiadających wspólne źródła i metodologię. Opierają się przede wszystkim na próbach wyjaśnienia zjawisk związanych z nabywaniem i utrwalaniem nowych form zachowania pod wpływem doświadczenia (teoria uczenia się). Teorie SR nie negują czynników wrodzonych, ale główny nacisk kładą proces pośredniczący między obiektywną, fizjologiczną reakcją jednostki a różnorodnymi bodźcami zewnętrznymi (sytuacją). Behawioryści skłaniali się do odrzucenia pojęcia świadomości oraz introspekcji jako metody subiektywnej.

Zachowanie człowieka jest, zdaniem behawiorystów, reakcją na określone bodźce nie tylko w przypadku prostych odruchów, ale również dla bardziej złożonych problemów (rozwiązywanie zadań intelektualnych, konflikty motywacyjne, myślenie itp.). Behawioryści wykazywali mniejsze zainteresowanie pojęciem osobowości jako zespołu niezmiennych struktur, w przeciwieństwie do procesów uczenia się i rozwojowych. Stały elementem osobowości są na pewno nawyki (utrwalone wzorce reakcji na bodźce zewnętrzne i wewnętrzne – popędy).

Głównymi przedstawicielami tego kierunku byli: J.B. Watson (prekursor), B.F. Skinner (behawioryzm radykalny), E. Tolman, E.L. Thorndike (behawioryzm umiarkowany), C.L. Hull (neobehawioryzm).  Szczególne miejsce zajmuje teoria wzmacniania sprawczego Burrhusa Skinnera. Jej specyficzną cechą było m.in. szczególne zainteresowanie reakcjami (tzw. zachowaniami sprawczymi – operants), które nie muszą być wywołane przez żaden bodziec, lecz są pod silnym wpływem swych następstw (wzmocnienia). W opracowaniu pominięto ze względów praktycznych inne ważne koncepcje osobowości:

  • – psychologię jednostki G. W. Allporta,
  • – personologię Murraya,
  • – organicystyczne teorie osobowości (Goldstein, Maslow, Rogers),
  • – teorię osobowości opartą na psychologii egzystencjalnej (Binswanger),
  • – teorię pola Kurta Lewina,
  • – psychologię konstytucjonalną Williama Sheldona.

Model Biopsychospołeczny

Model Holistyczny – Podejście to wyszło z krytyki dominującego w medycynie modelu biomedycznego, a więc takiego który opiera sztukę leczenia na naukach biologicznych. W ramach tego modelu wszelkie choroby, w tym psychiczne uważa się za dysfunkcję somatyczną (czyli chorobę ciała), w której występuje jakiś defekt biochemiczny lub anatomiczny.
W podejściu biopsychospołecznym nie proponuje się odrzucenia modelu biomedycznego, ale rozszerzenie go o nie uwzględniane w nim czynniki psycho-emocjonalne i społeczne. Przedstawiciele tego nurtu myślenia w tym również autor tekstu stoją na stanowisku, że takie zmienne jak: styl życia, osobowość człowieka, umiejętność wyrażania i regulowania emocji oraz jakość jego związków z innymi ludźmi (wsparcie społeczne) są przynajmniej tak samo istotne dla zachowania zdrowia jak dostęp do nowoczesnej opieki medycznej. W obecnym stanie wiedzy naukowej dysponujemy dowodami na to, że przynajmniej 7 z 10 chorób będących głównymi przyczynami śmierci w krajach cywilizowanych (nowotwory, choroby układu sercowo-naczyniowego), w sposób istotny zależy od powyższych czynników, zwłaszcza związanych z zachowaniami (stylem życia) – np. nawykami żywieniowymi.

W modelu biopsychospełecznym, szerzej zwanym holistycznym (całościowym) podkreśla się to, że leczenie dotyczy „całego” człowieka, a nie tylko samego chorego narządu albo objawów choroby. Innymi słowy postuluje się taką postawę lekarza, w której odnosi się on do człowieka chorego jak do Osoby – która cierpi, przeżywa, czuje a nie jako do „przypadku choroby X”. Trzeba powiedzieć szczerze, że my – lekarze, często zajmujemy się jedynie problemem medycznym pacjenta (chorobą) z którego powodu zgłosił się on do leczenia. Pomijamy wszystko inne – emocje chorego, treść i sposób jego myślenia, jakość relacji z innymi ludźmi i sposób życia, które to mają ogromne znaczenie dla jego zdrowia. Ponadto niedoceniamy roli jaki ma sam kontakt międzyludzki, pacjent – lekarz, który może mieć wręcz uzdrawiającą moc.

W istocie swojej jest podobny do modelu biopsychospołecznego, uwzględnia zarówno czynniki natury biologicznej jak i psychospołecznej. Jednakże jego przedstawiciele posuwają się nieco dalej, gdyż postulują nie tylko istnienie ale i decydujący wpływ wymiaru duchowego człowieka na zdrowie i proces leczenia. Choroby, mają więc nie tylko przyczyny biologiczne. W ich rozwoju, przebiegu i rokowaniu znaczącą, jeśli nie główną rolę, mają czynniki psychoemocjonalne i duchowe, a doskonałym lekarstwem może być rozwijanie miłości do siebie i innych ludzi.

Książki Psychologiczne